ကိုယ္ခ်င္းစာပါ သူငယ္ခ်င္းတို႕တေတြလည္း တစ္ေန႕ မိဘေနရာကို ေရာက္လာမွပါ

"ေပါ့ရင္ အရသာမရွိဘူးနဲ႔ ဒီေန႔ခ်က္တာ နည္းနည္းငန္ေတာ့ မ်ဳိမက်ဘူးတဲ့။
ဘယ္လိုလုပ္ေပးရမလဲ"
အိမ္ထဲ၀င္၀င္ခ်င္း ထမင္းစားခန္းမွ လႊင့္လာတဲ့အသံက ဆီးလို႔ၾကိဳတယ္။ သားကို
ျမင္ေတာ့ အေမက ေခါင္းငံု႔ျပီး ထမင္းဆက္စားတယ္။ မိန္းမက သူ႔ကို
မ်က္ေစာင္းနဲ႔ ၾကည့္တယ္။ အေမစားေနတဲ့ ဟင္းကို သူ ျမည္းၾကည့္ျပီး
ခ်က္ခ်င္း ေထြးထုတ္လိုက္မိတယ္။
"အေမ့ေရာဂါက အငန္နဲ႔ မတည့္ဘူးလို႔ ေျပာထားတယ္ မဟုတ္လား"
"ဒါဆို ရွင့္အေမကို ရွင္ပဲခ်က္ေကြ်းေပါ့" ေျခေဆာင့္ျပီး သူမ ထြက္သြားတယ္။
သက္ျပင္းတစ္ခ်က္ကို သူခပ္ဖြဖြခ်ရင္း...

"အေမ.. အဲတာေတြ မစားနဲ႔ေတာ့.. သား ေခါက္ဆဲြခ်က္လိုက္မယ္"
"သား... အေမကို သား ဘာေျပာစရာရွိလဲ? ေျပာစရာရွိတာ ေျပာေနာ္သား..စိတ္ထဲ ထည့္မထားနဲ႔"
"ေနာက္လက်ရင္ သားရာထူးတက္ျပီ အေမ။ သား ဒီထက္ ပိုအလုပ္မ်ားေတာ့မယ္။
အေမ့ေခြ်းမကလည္း အျပင္ထြက္ အလုပ္လုပ္ခ်င္တယ္တဲ့.. ဒါေၾကာင့္.. "
သား ဘာကိုဆိုလိုခ်င္မွန္း အေမသိလိုက္တယ္။
"သားရယ္ အေမ့ကို လူအိုရံု မပို႔ပါနဲ႔ေနာ္"
တိုးလွ်ဳိးေတာင္းပန္စြာ အေမဆိုေတာ့ သားစိတ္မေကာင္းျဖစ္ျပီး ခဏေလာက္
ႏႈတ္ဆိတ္သြားတယ္။
"အေမ.. လူအိုရံုက မေကာင္းတာ မဟုတ္ဘူး။ အေမ့ေခြ်းမ အလုပ္ရရင္ အေမ့ကို
ျပဳစုဖို႔အခ်ိန္ ရွိေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူး။ လူအိုရံုမွာ အေမ့ကို ျပဳစုမယ့္လူ၊
ခ်က္ေကြ်းမယ့္ ၀န္ထမ္းေတြရွိတယ္ အေမ။ အိမ္မွာထက္စာရင္ ပိုေကာင္းတာေပါ့
အေမရယ္"
"ဒါေပမဲ့.. သားရယ္..."
အေမ့စကားကို သူ မၾကားခ်င္ဟန္ေဆာင္ျပီး ေရခ်ဳိးခန္းဘက္ ထြက္လာခဲ့တယ္။
သားအမိႏွစ္ေယာက္ ေခါက္ဆဲြအတူစားျပီး စာၾကည့္ခန္းထဲ သူ၀င္ခဲ့တယ္။
ျပတင္းေပါက္ အျပင္ဖက္ကို ေငးၾကည့္ရင္း သူေတြေ၀ေနမိတယ္။ ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္
မုဆိုးမျဖစ္ခဲ့ရတဲ့ အေမ၊ သားကို လူတစ္လံုးသူတစ္လံုး ျဖစ္ေအာင္
ေကြ်းေမြးခဲ့တဲ့ အေမ၊ သားကို လူရာ၀င္ေအာင္ ႏိုင္ငံျခားအထိ ပညာသင္ခြင့္
ေပးခဲ့တဲ့ အေမ.. သားကို ၾကီးျပင္းေအာင္ ေကြ်းေမြးအနစ္နာခံခဲ့တာကို
အေၾကာင္းျပျပီး သားဆီက ဘာမွျပန္မေမွ်ာ္လင့္ခဲ့တဲ့ အေမကို အိမ္ေထာင္ေရး
တည္ျမဲဖို႔ မိန္းမဆႏၵေၾကာင့္ လူအိုရံုပို႔ရေတာ့မယ္။
သက္ျပင္းေလးေလးတစ္ခ်က္ သူခ်လိုက္မိတယ္။ သား ရင္ထဲမွာ မခ်ိလိုက္တာ
အေမရယ္...
"မင္းရဲ႕ လက္က်န္ဘ၀ကို မင္းအေမက အေဖာ္ျပဳမွာ မဟုတ္ဘူး.. မင္းမိန္းမကပဲ အေဖာ္ျပဳမွာ"
"မင္း အေမ အသက္ၾကီးျပီကြာ။ ေနလိုရရင္ ေနာက္ထပ္ ၄ . ၅ ႏွစ္ေပါ့။ အဲဒီ
ႏွစ္တိုတုိေလးမွာ အေမကို ေသခ်ာျပဳစု ဂ႐ုစိုက္ပါကြာ။ မရွိေတာ့မွ
ငါမေကြ်းလိုက္ရပါလား? ငါ မေမြးလိုက္ရပါလားလို႔ ေနာင္တမရနဲ႔"
ပတ္၀န္းက်င္က သူငယ္ခ်င္း မိတ္ေဆြတစ္ခ်ဳိ႔ရဲ႕ စကားသံကို ျပန္ၾကားေယာင္ရင္း
သူေရွ႕ဆက္ မေတြးရဲေတာ့ဘူး။
အေမ့အတြက္ ေငြကုန္ေၾကးက်မ်ားရင္ ဂ႐ုစိုက္ ရိုေသရာေရာက္တယ္လို႔
ထင္မယ္ဆိုလည္း ထင္ၾကေတာ့။ ေတာင္စြယ္ေနကြယ္လုဆဲ ညေနခင္းတစ္ခု ျမိဳ႔ျပင္မွာ
တည္ထားတဲ့ လူအိုရံုဆီ သူတို႔ေရာက္လာခဲ့တယ္။ လူအိုရံုရဲ႕ဧည့္ခန္းကို
သူတို႔ျဖတ္ေလွ်ာက္ေတာ့ ၄၂လက္မ တီဗြီဖန္သားျပင္ေပၚမွာ ဟာသကား
တစ္ကားျပေနတာကို ေတြ႔လိုက္တယ္။ ဒါေပမဲ့ ၾကည့္ေနတဲ့ ပရိသတ္ဆီက ဘာရီသံမွ
မၾကားရဘူး။
ပံုစံတူ အကၤ်ီ၊ ပံုစံတူညႇပ္ထားတဲ့ ဆံပင္နဲ႔ လူအိုတစ္ခ်ဳိ႔ ဆိုဖာေပၚမွာ
ေစာင္းေစာင္းရဲြ႔ရဲြ႔ ထိုင္ေနၾကတယ္။ ငူငူငိုင္ငိုင္ ထိုင္ေနတဲ့
အဘြားအိုတစ္ေယာက္ ပါးစပ္က တစ္တြတ္တြတ္ရြတ္ေနတယ္။ တုန္ခ်ိခ်ိ အဘြားအို
တစ္ေယာက္ ၾကမ္းျပင္ေပၚက်ေနတဲ့ မုန္႔ကို ကုန္းေကာက္ဖို႔ ၾကိဳးစားေနတယ္။
ျမင္ကြင္းေတြကို သားအၾကည့္ လဲြျပီး ေနေရာင္ရတဲ့ အခန္းတစ္ခန္းကို
အေမ့အတြက္ ေရြးလိုက္တယ္။ အခန္းျပတင္းေပါက္က အျပင္ကို လွမ္းၾကည့္မိေတာ့
သစ္ပင္ရိပ္ေအာက္မွာ လက္တြန္းလွည္းနဲ႔ နပ္စ္တစ္ခ်ဳိ႔ကို ေတြ႔လိုက္တယ္။
ပ်င္းရိပ်င္းတဲြ ညေနခင္းရဲ႕ မွိန္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ အလင္းေရာင္ေအာက္ျမင္ကြင္းက
ျမင္ရသူအဖို႔ ရင္နင့္စရာေကာင္းလွတယ္။
"အေမ.. သား .. သြားေတာ့မယ္"
သူ႔ႏႈတ္ဆက္စကားကို အေမ ေခါင္းညိတ္ျပတယ္။ တုန္ရီေနတဲ့
လက္နဲ႔ေ၀ွ႔ယမ္းျပတယ္။ သြားမရွိေတာ့တဲ့ ပါးစပ္ကို ဟျပီး တစ္ခုခုေျပာဖို႔
ၾကိဳးစားတယ္။ အေမ.. ဆံပင္ေတြေတာင္ ေငြေရာင္သမ္းခဲ့ပါေပါ့လား..
မ်က္လံုးေထာင့္က အရစ္ေၾကာင္းေတြေတာင္ နက္သထက္ နက္၀င္ခဲ့ပါေပါ့လား... အေမ
တကယ္အိုခဲ့ပါေပါ့လား....
သားတို႔ အိမ္ျပန္ၾကရေအာင္ အေမ
(၁)
အဲဒီတုန္းက သူ(၆)ႏွစ္။ ကိစၥတစ္ခုေၾကာင့္ အေမခရီးထြက္ရမယ္ဆိုလို႔ သူ႔ကို
ဦးေလးအိမ္မွာ ခဏ သြားအပ္ခဲ့တယ္။ ပစၥည္းေတြယူျပီး အေမသြားဖို႔ျပင္ေတာ့
ေၾကာက္အားလန္႔အားနဲ႔ အေမ့ အကၤ်ီိကုိဆဲြျပီး သူေအာ္ငိုေတာ့တယ္။
" အေမ.. သားကို ခဲြမသြားပါနဲ႔...အေမ သားကို ထားမသြားပါနဲ႔"
ရွဳိက္ၾကီးတငင္ငိုေနတဲ့ သူ႔ကို အေမ ထားမသြားရက္ခဲ့ဘူး။ အေမ့လက္ကို
ဆဲြျပီး ဦးေလးအိမ္က ထြက္လာေတာ့ ျခံတံခါးကို သူဆဲြပိတ္ခဲ့လိုက္တယ္။
သူ႔ကို ထားခဲ့ဖို႔ လာသြားတယ္ဆိုတဲ့ အိပ္မက္ဆိုးၾကီး တစ္သက္လံုး
ကပ္ညိႇမလာေအာင္ တံခါး၀ဖက္ကို သူေယာင္လို႔ေတာင္ လဲမၾကည့္ခဲ့ဘူး။
(၂)
အိမ္ထဲ ၀င္လိုက္တာနဲ႔ မိန္းမနဲ႔ ေယာကၡမက အေမ့အခန္းထဲက ပစၥည္းေတြကို
လြင့္ပစ္ဖို႔ သိမ္းေနတာနဲ႔ သြားတိုးတယ္။ ၂ေပျမင့္တဲ့ ဒိုင္းဆုတစ္ခု....
အထက္တန္းတုန္းက "ကြ်န္ေတာ္၏ မိခင္" ဆိုတဲ့ စာစီစာကံုးနဲ႔ သူ ပထမဆုရထားတဲ့
ဒိုင္းဆုေလး။ အဘိဓာန္ စာအုပ္တစ္အုပ္... အေမ့ေခြ်းနဲစာနဲ႔ ၀ယ္ေပးခဲ့တ့ဲ
သူ႔ရဲ႔ ပထမဦးဆံုးေသာ ေမြးေန႔လက္ေဆာင္။ အေၾကာေျပ လိမ္းေဆးတစ္ဘူး...အေမ
အိပ္ရာမ၀င္ခင္ လိမ္းတတ္တဲ့ေဆး... လိမ္းေပးမဲ့သူ မရွိဘဲ အေမ့ကို
ဒီေဆးေပးလိုက္ေတာ့လဲ ဘာထူးမွာလဲ...
"ေတာ္ျပီ.. မသိမ္းၾကပါနဲ႔ေတာ့" သူ ေအာ္လိုက္မိတယ္။
"ဒီေလာက္မ်ားတဲ့ အမႈိက္ေတြ မပစ္ထုတ္ရင္ ငါ့ပစၥည္းေတြ ဘယ္နားသြားထားရမလဲ"
ေယာကၡက စူးစူး၀ါး၀ါး ၾကည့္ရင္း ျပန္ေအာ္တယ္။
"ဟုတ္ပါ့.. အဲဒီကုတင္စုတ္ၾကီးလည္း ပစ္ထုတ္လိုက္စမ္းပါ။ မနက္ျဖန္က်မွ
အေမ့အတြက္ သမီး ကုတင္အသစ္တစ္လံုး ၀ယ္ေပးမယ္ေနာ္"
ကုတင္ေခါင္းရင္းမွာ ေထာင္ထားတဲ့ ဓာတ္ပံုကို သူေတြ႔လိုက္တယ္။ အဲဒီပံုက
သူ႔ကို အေမ ကစားကြင္း လိုက္ပို႔တုန္းက ရိုက္ထားတဲ့ပံုျဖစ္တယ္။
"ဒါေတြဟာ ကြ်န္ေတာ့္အေမရဲ႔ အေမြေတြ... တစ္ခုမွ မပစ္ႏိုင္ဘူး"
"ဒါ ဘာအခ်ဳိးလဲ.. ဘာလို႔ အေမ့ကို ျပန္ေအာ္ရတာလဲ.. အေမ့ကို ခ်က္ခ်င္းေတာင္းပန္လိုက္"
"မင္းကို ငါ လက္ထပ္ခဲ့တာနဲ႔ မင္းအေမကို ခ်စ္ရမယ္ဆိုရင္ ဘာျဖစ္လို႔ ငါ့ကို
လက္ထပ္ခဲ့ျပီး ငါ့အေမကို မင္း မခ်စ္ခဲ့ရတာလဲ"
(၃)
မိုးရြာျပီးစမို႔ ညက ပိုေအးစက္ေနတယ္။ လူသူကင္းရွင္းတဲ့ လမ္းမေပၚမွာ
ကားေလးတစ္စီး ျမိဳ႔ျပင္က လူအိုရံုဖက္ ဦးတည္ျပီး တရိပ္ရိပ္ေျပးေနတယ္။
လူအိုရံုေရာက္ေတာ့ ကားေပၚက အျမန္ဆင္းျပီး အေမ့အခန္းဖက္
သူေျပးသြားလိုက္မိတယ္။ သူ႔လက္ထဲမွာ အေမ အျမဲလိမ္းတတ္တဲ့
အေၾကာေျပေဆးဘူးကို တင္းတင္း ဆုပ္ကိုင္ထားတယ္။
"အေမ.. ေဆးက်န္ခဲ့လို႔ သားလာပို႔တာ"
အေမ႔ကုတင္ေရွ႔ သူဒူးေထာက္ခ်လိမ့္မိတယ္။
"မိုးခ်ဳပ္ေနျပီ သားရယ္.. မနက္ျဖန္ အလုပ္ရွိေသးတယ္ မဟုတ္လား..
ျပန္ပါသား.. ေဆးကို အေမ့ဘာသာ လိမ္းလို႔ရတယ္"
"အေမ.... " သူ႔အသံေတြ လည္ေခ်ာင္း၀မွာ တစ္ဆို႔ေနတယ္။
"အေမ သားကို ခြင့္လြတ္ပါ အေမ... သားတို႔ အိမ္ျပန္ၾကရေအာင္ေနာ္"
အိုမင္း ပိန္လွီေနတဲ့ အေမ့ခႏၶာကိုယ္ကို တင္းတင္းေလး သူဖက္ထားလိမ့္မိတယ္။
သူ႔ ပါးျပင္ေပၚမွာ မ်က္ရည္ေတြက အဆက္မျပတ္ စီးဆင္းလို႔...
"သားတို႔ အိမ္ျပန္ၾကရေအာင္ အေမ"
--
အားလံုးေပ်ာ္ရြင္ပါေစ